Διάβασα: το "Πανδαιμόνιο" του Κώστα Ακρίβου

 

 Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:"Είδα, που λέτε, ελάφια. Έτρεχαν σαστισμένα. Απόκαμαν κάποια στιγμή και σταμάτησαν να πιουν νερό. Εκεί που πίνανε, να σου ένας κυνηγός. Εγώ κοίταζα από μακριά. Σηκώνει το ντουφέκι, σημαδεύει, κάνω να του φωνάξω "όχι", μα δεν μπόρεσα να βγάλω φωνή. Με το "μπαμ" πετάχτηκα αλαφιασμένος απ' το κρεβάτι.

Τα χτυπήματα έρχονταν από την κάτω πόρτα. Δυνατά, με επιμονή, δεν έλεγαν να σταματήσουν. Σηκώθηκα φορώντας, με το συμπάθιο, μονάχα το σώβρακο και πήγα να ανοίξω. Ο Γκερασίμοφ ούτε που άλλαξε πλευρό. "Να δεις που θα τσακώθηκαν πάλι σε κάνα μοναστήρι για τα σύνορα ή με τους εμπόρους για τα ψάρια" συλλογίστηκα την ώρα που σήκωνα το μάνταλο. Μόλις είδα τον καλόγερο, τα 'χασα. Αναμαλλιασμένος, μουσκίδι, τραύλιζε τα λόγια του. Ήταν ο Δανιήλ από τη Σταυρονικήτα.
"Σήκω, κυρ αστυνόμε! Κάνε γρήγορα! Έλα, πάμε! Έγινε φονικό στο μοναστήρι".  Στις 16 Απριλίου 2004 σ' ένα κελί στο Άγιον Όρος οι μοναχοί ανακαλύπτουν έντρομοι ένα πτώμα. Αν σκεφτεί κανείς πως το μέρος αυτό για πάνω από χίλια χρόνια δεν το έχει πατήσει όχι πόδι γυναίκας αλλά ούτε ζώο γένους θηλυκού, τότε γίνεται φανερό τι σάλο θα προκαλέσει η είδηση ότι το πτώμα ανήκει σε μια κοπέλα.
  Ερωτικό σκάνδαλο; Κάποια πλεκτάνη σε βάρος της χώρας μας; Δάκτυλος του Σατανά; Ή μήπως κάτι που ξεπερνά κι αυτή ακόμα τη φαντασία του συγγραφέα;


Ένα βιβλίο με θρησκευτικό περιεχόμενο σπάνια θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Ένα βιβλίο με τη ζωή σε μοναστήρι σπάνια θα διάλεγα. Να όμως που έγινε η ανατροπή. Ξεφυλλίζοντας βιβλία στη δανειστική βιβλιοθήκη και ψάχνοντας για κάτι ενδιαφέρον, έπεσα πάνω στο Πανδαιμόνιο. Ή μήπως αυτό με διάλεξε και όχι εγώ; Δε θα το μάθω, όμως αυτό το βιβλίο το δανείστηκα, το διάβασα ή καλύτερα το ξεκοκάλισα κυριολεκτικά σε μια μέρα. Μια Δευτέρα που έμεινα όλη μέρα σπίτι με την κουβέρτα αγκαλιά. Έτσι διαβάζεται αυτό το βιβλίο. Αν είναι και περίοδος Σαρακοστής, όπως το διάβασα εγώ, η εμπειρία είναι μεγαλύτερη, πιο καθηλωτική, πιο εσωτερική.
   Το Πανδαιμόνιο δεν έχει τυχαία ονομασία. Κυριολεκτικά χοροστατούν άγγελοι και δαίμονες στον ίδιο χώρο. Που βρίσκεται αυτός ο χώρος; Στο πιο ιερό γεωγραφικά κομμάτι της ελληνικής γης. Σε ένα από τα τρία πόδια της όμορφης Χαλκιδικής. Στο Άγιος Όρος. Ο αναγνώστης περπατά στα μονοπάτια του μοναστηριού, νιώθει να μυρίζει ακόμα και το χώμα ενώ η αφήγηση του μεταφέρει τέτοια κατανυκτική ατμόσφαιρα των λειτουργιών της Εκκλησίας. Χαιρετισμοί, διάσημες Κυριακές της θρησκείας μας, μεγάλες γιορτές, είναι όλα εκείνα για να του θυμίζουν ξανά και ξανά σε ποιον χώρο έχει ταξιδέψει με τον νου του.

   Αντικρουόμενα συναισθήματα παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια ή να κρυφτούν από προσώπου γης. Έγινα ένα με τον πρωταγωνιστή, (αν και είναι άντρας), έζησα τη ζωή του τη μοναστική, ένιωσα ότι ένιωθε.

   Όταν φτάνει η στιγμή του θανάτου, συγκλονίζει. Υποψιασμένος από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, είναι το γεγονός που θα περιμένεις διαβάζοντας το Πανδαιμόνιο. Όταν όμως εκείνο έρχεται, δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει. Σκάει σαν κύμα, σαν γδούπος και ταυτόχρονα σαν μια σιγανή φωνή μες στην ησυχία του σύμπαντος, μες στην αρμονία του χώρου.
   Τα γεγονότα είναι ραγδαία, η εξέλιξη απρόσμενη. Η μοίρα είναι καθοριστική για τους ήρωες αυτού του βιβλίου. Πρόσωπα γνώριμα, που έχω κάπου ακούσει ή γνωρίσει. Αν και οι περισσότεροι από αυτούς συγκαταλέγονται στους μοναχούς, δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουσα ανάλογη ιστορία ζωής. Άνθρωποι που θέλουν να εξιλεωθούν, άνθρωποι που έχουν όνειρα μελένια, άνθρωποι που παλεύουν να μην υποκύψουν στα πάθη τους και να μην προδώσουν τα ιδανικά τους συναντιούνται σ'αυτό το μυθιστόρημα γιατί έχουν κάτι κοινό: ξέρουν όλοι να νιώθουν, να αγαπούν.
  Το Πανδαιμόνιο το λάτρεψα. Είναι μια τέλεια αφορμή να διαβάσεις ένα βιβλίο, διαφορετικό από τα άλλα. Ένα βιβλίο που σε μαθαίνει πως ό,τι γίνεται δεν ξεγράφεται αλλά μπορεί να ξαναγραφτεί, όπως το ορίσει ο καθένας μας.

  Σημειωση: Πολλά συγχαρητήρια στο συγγραφέα, που με ταξίδεψε με τούτο το βιβλίο.
 
   Εσείς το έχετε διαβάσει; Περιμένω την άποψη σας.