Διάβασα: το "Πανδαιμόνιο" του Κώστα Ακρίβου

 

 Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:"Είδα, που λέτε, ελάφια. Έτρεχαν σαστισμένα. Απόκαμαν κάποια στιγμή και σταμάτησαν να πιουν νερό. Εκεί που πίνανε, να σου ένας κυνηγός. Εγώ κοίταζα από μακριά. Σηκώνει το ντουφέκι, σημαδεύει, κάνω να του φωνάξω "όχι", μα δεν μπόρεσα να βγάλω φωνή. Με το "μπαμ" πετάχτηκα αλαφιασμένος απ' το κρεβάτι.

Τα χτυπήματα έρχονταν από την κάτω πόρτα. Δυνατά, με επιμονή, δεν έλεγαν να σταματήσουν. Σηκώθηκα φορώντας, με το συμπάθιο, μονάχα το σώβρακο και πήγα να ανοίξω. Ο Γκερασίμοφ ούτε που άλλαξε πλευρό. "Να δεις που θα τσακώθηκαν πάλι σε κάνα μοναστήρι για τα σύνορα ή με τους εμπόρους για τα ψάρια" συλλογίστηκα την ώρα που σήκωνα το μάνταλο. Μόλις είδα τον καλόγερο, τα 'χασα. Αναμαλλιασμένος, μουσκίδι, τραύλιζε τα λόγια του. Ήταν ο Δανιήλ από τη Σταυρονικήτα.
"Σήκω, κυρ αστυνόμε! Κάνε γρήγορα! Έλα, πάμε! Έγινε φονικό στο μοναστήρι".

Αγαπημένα Μαρτίου

 

Γεια σας, γεια σας, γεια σας!!!
Ξαναγράφω την αγαπημένη μου στήλη και οφείλω να πω ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές. Είμαι στο δωμάτιο, ο ήλιος μπαίνει λίγο δειλά θαρρώ απ'το παράθυρο και καθώς αναπολώ τις μέρες του Πάσχα που πέρασαν ανεπιστρεπτί, σκέφτομαι πως τώρα πρέπει να γράψω για τα αγαπημένα του προηγούμενου μήνα, πώς δε το αμέλησα, απλά δεν είχα βρει τον χρόνο και την σωστή διάθεση για να ασχοληθώ με αυτό.
  Μάρτιος. Ο μήνας που φέτος μας προετοίμασε για το επερχόμενο Πάσχα, ο μήνας που δεν με ενθουσίασε αλλά ταυτόχρονα και ο μήνας που παρ΄όλο που με κράτησε λίγο απασχολημένη με τα θεάματα (δεν είδα πολλά πράγματα) εντούτοις δε με άφησε παραπονεμένη απ'ο,τιδήποτε με τράβηξε να ασχοληθώ. Έχω και αυτό το μήνα μερικά αγαπημένα, λοιπόν.